گالیاں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 93

مُکھاں توں چِٹیاں گوریاں، اندراں توں ماجدُ کالیاں

کدوں دھیان چ لیاوندیاں، سانوں ایہہ نخرے والیاں

سوہنا جیہا اِک مکھ سی، کھنجیا تے اوہدا دکھ سی

دُکھاں نے مِل کے لیاندیاں، راتاں جگاوَن والیاں

ایہہ میں وی نئیں ساں جاندا، اوہ خواب جیہی اک، کون سی

ہوٹھاں تے دِھیمی لہر سی، مکھ تے مشالاں بالیاں

بیٹھے ساں اکھیاں مِیٹ کے، دل سی جویں پچھتاوندا

راتیں وی سُفنے لیائے سن، تاہنگاں دیاں کجھ ڈالیاں

بھخ رہئی سی وانگ انگیاریاں، بانہواں دے وچ ائی آندیاں

ویلے نے اگی چاہڑیا، سونا سی وچ کُٹھیالیاں

بِناں مراداں حاصلاں، سدھراں پیاں تصویریاں

ایس ائی نکھٹو سوچ وچ، اساں نے عمراں گالیاں

کیتی سی کدوں شاعری، ماجد کسے دے پیار وچ

خواباں جہیاں کجھ یاد سن، لفظاں دے روپ چ ڈھالیاں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی ۔ غزل نمبر 54

ہوتا ہے ایسے ربط سے جی کا زیاں الگ

اور نا خلف کے منہ سے مِلیں، گالیاں الگ

ہونے کو ہو تو جائے ادا ایک فرضِ خاص

ماں باپ بھی ہوں خاک بہ سر، بیٹیاں الگ

جاتی ہے اپنی کم نظری سے اِدھر جو آن

اُڑتی ہیں جسم و جاں کی اُدھر دھجیاں الگ

ڈالی جو خاک سر پہ ہمارے، زمین نے

برسا کیا ہے ہم پہ اُدھر آسماں الگ

توقیر بھی بدلتی ہے، تحقیر میں کبھی

حالات جس طرح کا بھی دے دیں نشاں الگ

لیکھوں میں شخص شخص کے لکّھی ملے یہاں

ناطے سے بِنت بِنت کے اِک داستاں الگ

ہم گُل بہ کف تھے، سنگ بہ کف مل گئے ہمیں

اُترا ہے اب کے آنکھ میں ماجد سماں الگ

ماجد صدیقی

ماجد صدیقی