ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 58
ساڈا تے کوئی وس نئیں چلدا، کر کر تھکے حیلے
کوئی تے منتر پھوکے، کوئی تے دُکھ دے سپ نوں، کِیلے
اوہ جیہڑی کہندی سی، ساڈا جیئونا مرنا کٹھا
اوہنے وی تے بھُل کے سانوں، ہتھ کرا لئے پِیلے
کیہ آکھاں کیہ ہوئیاں، اوہدے پیار چ، سوچاں سدھراں
کل مکلیاں بہہ کے بھوراں، ہتھ چ لے لے تِیلے
تیریاں قدماں اگے وچھیاں، مخمل ورگیاں راہواں
ساڈیاں لیکھاں وچ ربّ ولوں، لکھے کھائیاں ٹیلے
رُت بدلن دیاں سجنو، پیاں پُٹھیاں اِنج دعاواں
امبروں اوہ کجھ اینہناں وسیاں، پِنڈے پے گئے نیلے
اوہناں دا ائی جھکھڑاں وچ وی رنگ نہ ہویا میلا
باگاں دے وچ جیہڑے جیہڑے، بوٹے سن لچکیلے
ان ہونی دے خوفوں اک وی، قدم نہ پُٹن دیندے
آل دوال چ وہماں دے، کِکراں توں اُچے ٹیلے
کجھُ تے اوہ وی ہے سی، دل دے بھیت چھپاون والی
کجُھ ماجدُ آپوں وی اسیں، ہے ساں بہوں شرمیلے
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 