ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 113
ہنجواں وچ وی اگّاں جس بھڑکائیاں نیں
اکھیاں اوس ائی صورت نوں سدھرائیاں نیں
لفظاں دے پکھنو اُڈ کے فِر پرتے نئیں
ہوٹھاں اُتے جم جم گئیاں کائیاں نیں
دل نُوں پئی رہندی اے مُٹھ جیہی یاداں دی
اکھّیاں اندر پھریاں ہجر سلائیاں نیں
مار کے جھاتی پلکاں دے دروازے چوں
خورے کِنّھے میگھ مَلہاراں گائیاں نیں
منگن پّیاں لاڈ اسانتھوں وِیراں جیہے
مشکل گھڑیاں وی جیونکر ماں جائیاں نیں
ہتھیں سجرے پھل لیان نوں اسّاں وی
سدھراں والیاں شاخاں پیئوند کرائیاں نیں
بوٹی تک کے ہتھ چ بال ایانے دے
شاطر کانواں کی کی جھُٹیاں لائیاں نیں
بھُکھیاں چڑیاں اپنی حرص مٹاون نوں
بُوریاں شاخاں تے آ پینگاں پائیاں نیں
ماجدُ پندھ اساڈے، سُکھ دے ہاڑے لئی
ہُٹھاں دی لیکھیں لکھیاں اُترائیاں نیں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 