ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 37
جنگل سی اِک چُپ دا، راہ نئیں سی کوئی شہر نُوں
جیئوڑا کلھیوں سہکدا، نپیا کیہڑے قہر نُوں
انگ نہ میرے ٹولنا، میں ہاں اگ شباب دی
جپھیاں پا پا گھتیا، جھولی بھری دُپہر نُوں
ورقہ سی اِک کڑکنا، جس تے وَج وجائیکے کے
ہتھاں نال لکیریا، دل چوں اُٹھدی لہر نُوں
ہوٹھاں دی اِک سانجھ سی، مِہنہ بن گئی روز دا
راہی سی کوئی راہ جاوندا، رُکیا پہر دُپہر نُوں
تُوں کنڈھا ایں ماجداُ، دُھپاں پالے ساڑیا
رُل گئی وچ سمندراں، لبھدا سَیں جس لہر نُوں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 