ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 67
سونے دی تاہنگاں وچ جیونکر، خبط نروئے پارے دا
اِنج ائی ساڈے ناں لکھیا اے، سودا انت خسارے دا
ہونی مگروں، بالاں وانگر، بِٹ بِٹ تکدے رہندے نیں
کملے لوکی، پیٹ پھُلاون، اُنج ائی رِیجھ غبارے دا
اساں ورگاں پاگل وی، دھرتی تے، کنّھے ہونا ایں
اپنے ہتھوں زہراں پھکئے، مگروں فکر اُتارے دا
کھول ائی دے، جے کھولنا چاہویں، پنکھ اخیرلے بولاں دے
آ پُجیا اے ویلا تیرے میرے پیار نِتارے دا
مارُو تھل چ خورے اسیں، ایہہ کس رہ تے پے گئے آں
کنڈا پیریں اِنج چُبھدا اے، جیونکر دَندا آرے دا
جنڈری ڈاہ کے، ہیٹھ آسماناں، سُکھ دی تھاں پیا لبھدا اے
ماجدُ بھا پُچھدا پھِردا اے، اج کل اِٹاں گارے دا
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 