خدایا

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 4

اُچّے چاڑھ کے مینوں، امبروں دھرتی لاہیا

ویلے مینوں، گُڈیاں والا ناچ نچایا

تُوں وی تے نئیں، گوَلے، لفظ دعا میری دے

ہور کسے توں کرنی ایں، کی منگ خدایا

اوہدے کّسے حرف، نہ میری دِھیر بنھائی

جیئون کتاب دا جو ورقہ وی، مَیں پرتایا

اوہناں دا ایہہ عیب، سدا نئیں لُکیا رہنا

مینوں نِند کے، وڈیاں جیہڑا ننگ چھپایا

سِر وجیا اے فر تیشہ فرہاد دے ہتھوں

رُتّاں، بھُلیا وِسریا قصّہ، فر دہرایا

وَسّے وی تے، باگ میرے نوں، پھنڈ جاون گے

بدلاں ازلاں توں ایں، ایہو وَیر کمایا

دل چ دل دا دُکھ، ماجدُ کجیا تے ہے سی

ہوٹھاں اُتیّ، آ کے ہویا ہور سوایا

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی