ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 23
پرت کے دن پئے یاد دلاون سَیتاں اوس ای سال دیاں
توڑ کے جدوں نکلے اسیں تنیاں دُکھ دے جال دیاں
پتھراں تھلے اُگیا گھاہ سی، اک اک ساہ وچ سینے دے
کی دسّئیے کنج تن تے جریاں رُتاں انت وبال دیاں
اک ذری بیڑی ڈولن تے اکھّیاں وچ پھر جان پّیاں
ذہناں دے وچ لتھیاں یاداں خورے کس جنجال دیاں
کنج ہوٹھاں تے پپڑیاں جمّیاں، کنج اکھیں دَبھ جم گئی سی
صدیاں تیکن پین گیاں ایہہ سَتھاں سُکھ دے کال دیاں
کدھرے تے ایہہ قدم اساڈے اُٹھن وَل اُس گُٹھ دے وی
من مِتھے جس اُچ نوں ساڈیاں ایہہ اکھیاں نیں بھالدیاں
آہنڈھ گواہنڈ چ ساڈا سر وی تد ائی اُچیاں رہنا ایں
کُھدراں وسوں کر کے دسّیئے جد باگاں دے نال دیاں
اَدھ کھِڑیاں کلیاں دے ہاسے، ماجدُ ہوٹھیں ورتن پئے
جیٔوں جیٔوں اندر جگدیاں تکئیے سدھراں ابھل بال دیاں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 