وہم ایں مینوں ایہہ اکھیاں ہن
سب کجھ تکنوں رھیاں
پتھر بنیاں یا پتھرائیاں
یا دردوں بجھ گیئیاں
دل توں ناطہ توڑ کے خورے
بھل بھلیکے پیاں
یا فر دل دا بھانبڑ بجھیاں
کھلیاں ایں مینوں ایہہ اکھیاں ہن
سب کجھ تکنوں رہیا
اک ویلا سی پہلی دا چن
ہے سی خنجر ہویا
چنے چودھویں
رات سی جدوں
دل ہے سی ادھ ہویا
ترس گئے سن چانن دا
گھٹ بھرنے نوں ایہہ دیدے
لوکاں کہیا
’’وگدا پانی کیہدے کول کھلویا‘‘
اھوں اک الاہنگھ بھری سی
ول اسماناں سدھی
ایہناں ائی اکھیاں نوں فرمیں سی
چانن وچ ڈویا
اک ویلاسی جدفر میری
ٹٹی ڈور اسمانوں
کھیڑیاں وی ڈولی وچ ڈردیاں
لتھا چاک دھینوںبِناں نشانے میں ساں اُدوں
چھٹیا تیر کمانوں
ایہناں ائی اکھیوں اتھرو پُھٹے
نگھے ساون وسّے
دریا ویں مینوں ڈبدیاں تردیاں
تک وہ نویں جگ ہسے
اکھیاں کھُلیاں فکراں ڈُلھیاں
تکیار چار چفیرے
کل مکلی جند نمانی
گھری سی گھمن گھیرے
پر اُدوں تے اپنے دکھ نے
ہرب دا دکھ سُجھایا
ہر کوئی مینوں وندا دھوندا
وسیا ماں دا جایا
کسے دی ہے سی ہیر گواچی
کسے توں صاحباں کھنجی
کسے پنوں دی اُلری ہوئی بانہہ
واویں ہو گئی لُنجی
کسے دا پیٹ تگارا خالی
کسیدی اکھ سدھرائی
کسے دی سوچاں فکراں پاروں
جند لباں تےآئی
اکھیوں اکھیں لہو دیاں لہراں
شوکر اک مچائی
تے ایہناں سبھناں درداں وی
میں پئی ونڈ کرائی
اجے وی ناجو لبھدی پھروی
لتھا چن اسمانی
صورت جیہدی میں سی ویکھی
بندی پیا رکہانی
اجے وی سیدو دے ویہڑے وچ
دھواں کدے ہ دھخیا
اجے وی اوہیاں ہیکاں نے
اسماناں نوں سِر چکھیا
اجے وی راجو وی روح پھر دی
قبراں دے وچکار لے
دسن جوگی موت ہ جس دی
ہوٹھیں وجدے تالے
اجے وی تسّا پانی منگے
مونہوں بول نہ سکے
بھرے بھریاتے وگدے شوہ نوں
گنگیاں وانگر تکے
انج ای سنگ جنہاندے
میں وی مونہوں گنگا ہویا
بلھیاں تے وج گوے نیں تالے
پتھر بن کھلویا
بٹ بٹ تکدیاں اکھیاں چوں
نئیں درد کدے کوئی چویا
جے اکھیاں پتھرائیاں نئیں تے
کاہنوں ٹھپ ہو گیایں
وہم ایں مینتوں ایں ایہہ اکھیاں ہن
سب کچھ تکنوں رہیاں
ماجد صدیقی 