ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 107
ویکھ ویکھ کے بوہے بھِیڑے، کُنڈیاں رہئی کھڑکا
دل دے وسدے شہروں لنگھدیاں، پاگل ہو گئی وا
مکھڑے مکھڑے پَچھ دُکھاں دے، ویکھ نہ سکے کو
اکھیوں اکھیں ٹھاٹھاں مارے، لہو دا اک دریا
مَتّھے ائی نہ لگاّں تیرے، میں اَؤں بُھگا رُکھ
لٹکے لاندئیے وگدئیے وائے، مینوں ہتھ نہ لا
سُفنیاں دے ایس شیش محل چ، لہہ آئی کیہڑی حور
سِر تے چھتر تان پھُلاں دا، چانن ہیٹھ وچھا
دھپ چڑھے یا چانن لشکے، اوڑک گوہڑی چھاں
کوئی وی جان نہ سکیا ماجدُ سُکھ دے نگھّے تا
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 