ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 76
کُکڑی لکھ پراں دے ہیٹھاں، بالک چُوچے کجّے
اِل نے اُس توں ٹلنا ناہیں، جد تیکن نہ رجّے
پُھلاں کولوں، مہک کھنڈاون دا ول، سکِھّن مگروں
باگاں والیاں دے مُنہ اُتے، کی کی جندرے وجّے
آس دی جس کھیتی دے ڈوڈے، پنگرن نوں آ پُجے
رّب کرے، ہُن ایس کھیتی تے، کوئی بدل نہ گّجے
کدھرے تے نسلاں دے مان نوں، لوکی ٹُٹدا ویکھن
کدھرے تے چاہ ونداں دے تن، مرزے دا سِر سجے
لکھدیاں لکھدیاں پوٹے گھس گئے‘ فیر وی ایہو جاپے
جیہڑیاں گلاں کہن دیاں نیں، اوہ نئیں کہیاں اجے
نویں زمانے ہر کسے نوں، واہ واہ بھاجڑ پائی
بندیاں مگرے بندہ ماجدُ، ٹِنڈاں وانگر بھجے
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 