ماجد صدیقی

دل اوہ شیشہ اے جس اُتے

سُکھاں دی نم ہووے

یا د رواں دی کھیہہ

کجھ نہ کجھ جمدا ائی رہنا ایں

انھوں صاحف رکھنا چاہندے اہ

تے لک چ ہمتاں دی پیٹی

تے باہروں اندر مڑویاں نظراں دے

ہتھ وچ

چاہواں دانت نواں تے سجرا جھاڑن

سجا کے

اُٹھے پاہر اِس دی چپڑاس کرنی پوسی

نئیں تاں ایس شیشے دا مالک

تہاڈے توں

کدیں راضی نئیں رہ سکنا۔