خورے مینوں اج کیہڑی سوچ آ کے
گھیریا اے
اِنج مینوں لگدا اے
ازلاں دے درزی نے
پھرکی تے چاڑھ کے تے
اج مینوں پھریا اے
جھلی جھلی لگدی اے
سوچ تے وچار وی
میں تے پَڑ ماریا سی
کھاہدی نئیں سی ہار وی
ایہہ تے گل سچ سی
جے میری ایس جِت وِچ امبڑی دا ہتھ سی
پر میرے مکھڑے تے لہراں ٹھاٹھاں مار دی
جوانیاں دی رُت سی
اکھاں وچ شرماں حیاواں والا کجلا
قد جیویں باجرے دا سٹہ سی نکھیڑ واں
گُتھے ہوئے انگ سی تے جثہ ہیسی پھیرواں
جوں وکھ عزتاں دا مان مینوں ملیا
آپنے ائی جیہا نالے ہان مینوں ملیا
ایس جگوں جاندی واری، پیئو میرے
رّب اوہنوں جنتاں چ جاگھ دئے
اوہدیاں امنگاں تے دعاواں نوں سہاگ دئے
امبڑی دے ہتھ میرا ہتھ اِنج دتا سی
امبارں تے بیٹھا ہویا رب وی سی کنبیا
خورے اوہنے فیصلہ ایہہ
موڑ کیوں نئیں لتا سی
’’چلو ایہنوں کجھ دیر
ہور حالیں جیئون دیوایہدیاں نیانیاں نوں
رگاں وچ لہکدا
نہ لہو اجے پیئون دیو‘‘
اوہ تے خیر ہوونا سی
پُیومیرے امبڑی تے
نالے ساڈی اکاں وچّوں لہو ائی چواونا سی
اٹھّے اکھاں میٹیاں تے
اوہدے پچھے رہن والے اسیں پنج بالساں
جیہڑے کلّی امبڑی دی
جان دا وبال ساں
ہوندے ہوندے اوکھ سارے
نیڑے سادے ڈُھک پئے
مشکلاں نحوستاں دی اینہن ورہاوندے
بدل ڈراؤنے
ساڈے سراں اُتّے جُھک پئے
ویلے سدماریا تے
پینڈے پے کے عمراں دے
اساں اک اک ویلا انج سی گزاریا
جیوں ی ساڈی ماں نئیں سی
چھتری دی چھاں سی
رب انہوں سکھ دیوے
اوہدے پاوں سر ساڈے
سدا آئی اُتاں سی
ہوندے ہوندے اک ویلا
اوہ وی فر آگیا
جیہرا میری امبڑی نوں
گنُجھلاں چ پا گیا
اوہدے ہٹھ حوصلے نوں
فرجیوں ڈھا گیا
ادوں اوہدے گل وچ
شرع والی پھاہی سی
اوہدی کلھی دھی
جیہری سوہویں نوں پُجی سی
تے اجے نہ ویاہی سی
ہن ا اوہدی اکھیاں دا
بنی ہوئی روڑ سی
تے اوہنوں گھروں ٹورنے دی
انُوں ڈاہڈی لوڑ سی
تے اوہ نئیں سی چاہوندی جے
آپے وانگوں مینوں وی اوہ
دُکھاں تے مصیبتاں دے ہڑھ وچ روڑھدی
تے میں وی کجھ چراں پچھوں
اوہدے وانگوں سُکھاں دے گھروندیاں نوں
پگ پگ لوڑ دی
ایہہ تے گل سچ سی جے
مینوں اوہدے پیار نال
اوہدی اُچیّ رکھ الے سوچ تے وچار نال
شرماں حیاواں دا جمال ہے سیملیا
جگوں وکھ جیئون دا خیال ہے سی ملیا
پر بھلا کون اِنھاں لاں نوں چتار دا
کون کوئی بوجھ کسے ہور دا سہار دا
جھُکے ہوئے پلڑے نوں ہر کوئی ویکھدا
کون کسے نال اگ بھانبڑاں دی سیکدا
رّب پر کسے نوں
بھُلاوندا وی نئیں جے
بھانویں ہووے رِنج وی اوہ
ہتھوں پیدا کیتیاں نوں
چراں تائیں اگاں چ
چلاوندا وی نئیں جے
کجھ میرے سوہج تے سبھا پاروں کر کے
کجھ میری امبڑی دے
سیانپاں نوں تک کے
تے کجھ خورے رب دیاں کیتیاں توں ڈر کے
گبھرو جواں اک گھر ساڈے ڈُھکیا
پیو تے اوہدا جیوندا سی
پر جیوں لپے ہوئے کچے جیہے کوٹھڑے چ
بجلی دے بلباں دا
چِٹا گُوہڑا رنگ سی
انج ائی بس انھاں
پیو پتر دا سنگ سی
پیو دے نال اوہ سی پیا
ڈاہڈا چنگا لگدا
اوہدے پاروں وڈ کے دا
متّھا پیاسی جگدا
مُنڈا میرے ہان دا سی
پر ڈاہڈا اَتھرا
اوہدے نالوں گھٹ نئیں ساں
میں وی ذرّی قطرہ
ویہڑیساڈے اڈیاں تے اِنج آکے ٹُریا
کنڈھا میرے صبراں دا نال نال کھُریا
کیوں نہ بھلا چائیں چائیں
پَیر اوہدے وجدے
دنیا دے مان اُنپوں
سبھے ہیسی سجدے
ہنے ہنے سولہویں جماعت اُٹے پڑھی سی
گُڈی اوہدی سدھراں دی
امبراں تے چڑھی سی
اونہوں جیہی تھوڑ وی نہ ہے سی
کسے ساک دی
اِنج وی سی
انہوں اک بُڈھی
میری ماں وانگوں ا۳نج ائی پئی سی تاکدی
سگوں اوہدے ماپیاں نے
اِکی گلوں نال اوہدے
ساہمنے دے ساک
اُسے ہُڈھڑی دی لاڈلی نوں
مِتھنا وی کیتا سی
پر اُنھے زہر دا پیالہ ایہہ نہ پیتا سی
خورے کیہڑی گل سی
تے خورے کیہرا ول سی
رب ولّوں پئی
ایس معاملے نوں ٹھل سی
شکراں تے لکھاں ائی
دعاواں دا مقام سی
ویہندیاں ائی ویہندیاں
کتاب وچ زندگی دی
اوہدا میرا اکو تھائیں لکھیا ہویا نام سی
خورے مینوں اج کیہڑی
سوچ آکے گھیریا اے
انج مینوں لگدا اے
ازلاں دے درزی نے
پھِرکی تے چاہڑھ کے تے
اج مینوں پھیریا اے
جھلی جھلی لگدی اے
سوچ تے وچار وی
میں تے پڑِ ماریا سی
کھاہدی نئیں سی ہار وی
اکھاں وچفکراں دے
سُول جیہے نیں چبھدے
نونہہ میریاں مشکلاں دے
میریاں ائی خیالاں وچ
ا۳نج پئے نیں کُھبدے
جیویں میری زندگی دا
سُکھ وی سی مانگواں
چن جیہا کو نت میرا
لکھاں چوں جیالڑا
تے ڈاہدا بھولا بھالڑا
جگوں وکھ فکراں وے چِکراں چ پھسیا اے
اوہنے مینتھوں میرا وی سہاگ جیویں کھسیا اے
آکھدا ے
تکمیری جند پئی آجاوندی
بنضاں ٹٹول مینوں سوچ پئی آکھاوندی
مر نے توں پہلاں مینوں موت پئی آ آوندی‘‘
تے میں نت سوچدی آں
سوچدی آں سواہ
تن پنے نوں نوچدی آں
ربا! سر ساڈے توں
وبال کیہا پایا اے
کیہا ساڈا سُکھ
اِنہاں فکراں مکایا اے
سوچدی آں تھوڑا جیہا عرصہ بِتان تے
رب ساڈی جھولی
تن بال گھۃ چھڈے نیں
ماپیاں دے نال اوہدے
میری وی تے سانجھ اے
کجھ ساڈے بالکے تے
کجھ ساڈے وڈے نیں
جیوئن جوگا خورے کیویں
سوچ نئیں جے سکدا
لکھاں تے کروڑاں دا اوہ
بنیا پھر ککھ دا
چپ چپ رہنا انھے
خورے کتھوں سِکھیا اے
بھیڑ جیویں ازلاں توں
لیکھے ساڈے لکھیا اے
آکھدا اے:
تک بھلا کیویں رانہہ میں ہسدا
جدوں سکھ جگ والا
نئیں ایں میرے وس دا
بڈھی جیہندی نال ساڈے
کندھ نال کندھ سی
اوہدی پچھی عمراں دا
کنّاں اوکھا پندھ سی
کونت اوہدا مویا
اوہدے پت وی وہا گئے
انھوں کیڈے اوکھیاں بکھیڑیاں چ پا گئے
تے اوہ جیہڑی
تیریاں سہیلیاں دا مان سی
تیرا اوہدا بچپنے دا
ڈاہڈا گوہڑا ہان سی
اُنھے وی تیمل کیہڑا
پایا اے جمال دا
اوہدی جھولی گھتیا نیں
منڈا باراں سال دا
ایہہ وی گل نئیں
گل سوچنے دی ہور اے
دلاں اتے عقلاں دا
کنّا داہڈا زور اے
اُنھے جیہڑے خواب
دل آپنے سجائے سی
اونھاں تھانویں جھولی وچ
سُول اُنھے پائے سی
جنھوں انھے منگیا سی
اوہ نہ اوہنوں ملیا
اوہدیاں امنگاں والا چھِل کویں چھِلیا
تے اوہ جنّھوں
ریل دیاں پٹڑیاں نے وِنّھیا
اوھنوں کنہاں اوکھتاں نے
بھانبھڑاں تے رِنھیا
ہور تیرے اگے
گل چھوہاں کس کس دی
آپوں ہے واں سپ
حد نئیں ایں جیہدی وِس وی
میں نہ تیناوں ڈنگدا
تے کیہڑا قہر ٹُٹدا
وکھ تیری کوکھ وچوں
اِنج تے نہ پھٹدا
جیہڑا رُک۔ بنیا ایں شوکدے چنار دا
راہیں راہیں چِنگاں ائی پیا اے کھلار دا
میری بھکھی چاہ تینتھوں سارا کجھ کھوہ لیا
سُکیاں کریزاں نے سی دل تیرا موہ لیا
اجے وی جے ویکھدا واں
تیرے بُسّے نک نُوں
تیرے کھُلے لیڑیاں چ
پتلے جیہے لک نُوں
تیرے مٹھے مکھ نُوں
تے تیری کالی اکھ نُوں
ویدھ تیرے کنّاں والے
بِناں کسے گہنیوں
ویکھاں جیتے رہن
اکھوں اتھرو نہ ویہنیوں
دس تیرے اگے بھلا کیویں ہسّاں بھولئے
مشری توں مٹھئیے تے پھُلاں سنگ تولئے
تیرے ہتھ کوئی وی تے
پھُل نئیں میں دتا اے
سگوں تیاتھوں تیرا ائی
نکھار کھوہ لتا اے
ایہو ئیں
لکھاں نیں کڑھا نے میری سوچ دے
نال جیہڑے کالکان دے
متھا میرا پوچدے
اگاں مینوں لاوندے
تینت مینوں ساڑ دے
سوچ دیاں سولیاں تے
نت مینوں چاہڑ دے
مُٹھی وچ بھچیا اے دل میرا دھڑکدا
سُکھ میری اکھاں وچ روڑ وانگوں رڑکدا
جیئو میرا گھٹدا تے جند پئی آ جاوندی
نبضاں ٹٹول مینوں سوچ پئی آکھاوندی
مرنے توں پہلاں مینوں موت پئی آ آوندی
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
ماجد صدیقی 