میں بڑا دُکھی بنیا پھرناں

بندھ دُکھی ہووے تاں اُس دی ہوک

عرش وے تھم ہلا دیندی اے

پر دُکھ دا ایہہ نشہ

کسے کسے آں نصیب ہوندا اے

میں تاں اُوّن دُکھی ہوساں

جّدن مینڈھے سانہواں وی اگ

کسے پھنیردرد دی پھوک آں ڈک گھنسی

یا مینڈھیاں نظراں دا سیک

ہوئی دی برف آں پگھار دیسی

تے سچی گل اے

اّون مینڈھے جیہا سُکھی

ایس جہان چ شیت انی کوئی ہوسی۔

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)