ماجد صدیقی

میری وی اک ماں ایں

جس دے دیدے دردوں پتھر ہو گئے

پر میں اوہنوں

اوہ رشنائی موڑ نہ سکیا

جیہڑی اوہنے مین تیکیہ

میرے اک اک

اکھر دے تن چ بھروتی اے

بھلکے نوں

ایہناں حرفاں نوں ویکھن والیو

جے ایہناں چوں کوئی وی حرف

تہاڈی راہ دا چانن بن کے

جگن لگے

تے میری ایہہ گل نہ بھلنا

جے ایہہ چانن

میں نھیرے دیاں

خورے کنیاں پرتاں وچوں

کھوج لیاندا

ایہہ چانن

جیہڑا جیئوندے جی

میری کسے کم نہ آیا

میری رُت دے کم نہ آیا

میری ماں دے کم نہ آیا