’’ جھلیا جیّا!

توں ککھ ایں تے ویلا پانی

ویلا پانی

وگدا پانی

توں کتھے پیا متھا ڈاہویں

توں کنھوں پیا ڈکے پاویں

اپنی ذات پچھان تے

شہتیراں نوں نہ ائی جپھے پاتوں

اپنے قدوں اُچیاں لمیاں

سوچاں سوچن توں باز آ توں‘‘

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)