انہوں جا کے کہنا پئی
… میں دُکُ دی زہر وی کھا لئی اے
اَج تیکر جو ہویا ہویا
جنڈری بوہت دھخا لئی اے
میں دُکھاں دی کُجھ نئیں لگدی
دُکھ نُوں رکھو دُوری ای دُور
سدھی پدھری گل کرو کوئی
موسٰی ای ویکھے اپنے طور
سسی کون؟ تے صاحباں کیہڑی؟
سوہنی ہیر دا نام نہ لئو
اوڑک تہاڈا مطلب کی اے؟
گل کوئی سمجھاں دی کہئو
ایہہ وی ٹھیک
… جے تُساں مینوں چن چانن دا دِتا ناں
چیت سمے دی وادی کہیا
نالے وگدی مست جھناں
میرا چانن اکھیاں لایا
چیت سمے دی وا دے نال
میری سوہجھ جھناں توں پچھے
خورے کی کی پُٹھ سوال
اَن ویکھیاں ، آن جانیاں مینوں
تُساں مِتھیا اپنے ناں
پنج ندانت دُراڈا جِتھے
ملدا وی نال جھناں
اک اسمانوں لتھے پانی نُو ں وی
مِلدے وکھرے پندھ
تسی بھانویں لکھ پئیے دیوو
مینوں اپنی پیار سُگندھ
میں جد بوہیوں نِکلاں تے
مہارانی سارے پنڈی دی آں
میں ورہیاں دی سوہجھ سہائی
کیکر تُساں نوں گل لاں
تہاڈامیرا جوڑ نہ کوئی‘‘
… پر ایہہ گل نہ کہنا تُوں
… اورک مُڑدیاں وی چُپ رہنا توں
ماجد صدیقی 
جواب دیں