ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 32
ٹُر ٹُر جاون لاریاں، ٹُر ٹُر جاون لوک وے
اپنے پچھوں درد دی، لہر تے اُٹھدی روک وے
اُدھرے وی جے آونا، کلھیاں غم نہ کھاونا
پنڈ توں لہندے جاندیاں، راہ وچ ساڈی ڈھوک وے
کُجھ انہن وی کہن دے، دل دے سانویں بہن دے
بھخیاں سدھراں ٹھار نئیں، گل کرئیے دو ٹوک وے
مَیں سُتی یا جاگدی، اکو مرض وِراگ دی
اکو تیرے خیال دی، چبھدی اے پئی نوک وے
اوڑک دھرِیکاں پانودا، سولی تیک پُجاوندا
دل نوں ویلا دینوندا، اِنج ائی پہلاں چوک وے
کاہنوں جنڈری گالدائیں، لمے ویہن نی عشق دے
اکھیاں جیہے دریاں نوں وی، پے جاسی آسوک وے
جد وی گلیوں لنگھدائیں، کسے توں مول نہ سنگدائیں
ماجدُ توں نئیں جاندا، ایتھے ہور ائی لوک وے
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)